Değerli okurlarım geçen hafta Çivril Atasay Kamer Meslek Yüksekokulu’ndan bir davet aldım ve davete icabet ederek mezun olan talebelerin alkışlarıyla bana ayrılan yerime oturdum.
Bu okulun Çivril’de açılması için bütün gücümle çalışıp çok emek verdiğim ve bu eğitim yuvasının ilk açılışının da tarafımdan yapıldığını herkes gibi Pamukkale Üniversitesi rektörü Sayın Hüseyin Bağcı da yakınen bilmektedir.
Öğrencilerin bu sevinçli gününde onlara iş hayatında başarılı olmuş bir kişi olarak bazı önerilerim olacaktı ama akademisyen olmadığım için söz alama hakkım olmadığını öğrenince toplantıyı terk ettim. Üzüntümün farkına varan Belediye Başkanım Sayın Gürcan Güven de bana eşlik etti. Bu tatsız olayı Denizli basını ve televizyonları gündemlerine alarak bu tatsız olaya sebep olan okul müdürlerini eleştirdi. Ben orada yapacağım kısa konuşmada öğrencilere başarı dileklerimi iletecek, Türkiye’nin güncel bir sorunu olan işsizlik konusunda düşüncelerimi açıklayacaktım. Ayrıca şunları ilave edecektim: Gençler, sokaklar diplomalı işsiz gençlerle dolu, sakın bu işsizler ordusuna katılmayın. Aklınızı ve yeteneğinizi kullanarak iş ayırt etmeyerek çok çalışın ve iş sahibinizin gözüne girmeye çalışın. Bunları uyguladığınız takdirde iş bulmak kolaylaşır. Türkiye’de iş sorunu yoktur, tembel işçi ve yetenekli, tecrübeli ara eleman sorunu vardır. Dürüst ve istikrarlı bir biçimde çalışan kişilere hem iş hem de para çoktur. Bakın o diplomalı işsizlere kahve köşelerinde oturmuş oyun oynamakta ve ailesinden aldığı parayla sigara içmektedir. Devletin yürürlüğe koyduğu eğitim politikaları bu konularda bir iyileşmeye neden olmuyor. Türkiye’de acilen meslek liseleri dikkate alınmalıdır ve geliştirilmelidir. İşte canlı bir örnek: Ne lokantacı bir çırak ne marangoz ne de su tesisatçısı. Hal böyle olunca işsizler ordusu günden güne çoğalmakta. Bir bakalım işinde başarılı olmuş Balıkçı Osman’a. Aylardır işçi arıyor ve iyi de para veriyor ama çalıştırmak için ne erkek ne de kadın işçi bulamıyor. Bulsa da işe giren kişi 3 gün çalışıp 4. gün kaçıyor. Maaş iyi, sigorta tamam ama iş kabiliyeti iş karakteri yok. Buna benzer birçok örnek var. Yine benim İstanbul’da 1000 kişilik inşaat işimiz var ama maalesef işçi bulmak maalesef çok zor. Çivril’de dahi işçi bulmak büyük sorun ama kaymakamlığın kapısında birçok insan para bekliyor. Neden? Çünkü çalışmayı sevmeyen bir toplum olduk.
Eğer beni mezuniyet töreninde konuştursalardı bu gençlere bazı nasihatlarım olacaktı. Evet, ben akademisyen değilim ama okul vardır da ben mi gitmedim. İşte onlara şamar gibi bir cevap: Okuyamadım ama okullar ağırlıklı hizmetlerimin sayısını ben de unuttum. Bu okulun benim çok çalışmamın bir ürünü olduğunu sakın unutmayın sayın akademisyenler. Buradan sorarım sizlere. Bir meyve bölgesi olan Çivril’de zirai mücadelede kullanılan ilaçların neden olduğu kansere karşı çalışma yapıyor musunuz? Tarım işçilerinin bu problemlerine ne zaman çare bulacaksınız? Bir düşünün, sen ağa ben ağa ineği kim sağa demeyelim. Ne zaman Çivril’de varlığınızı ispat edeceksiniz?
Değerli öğrenciler, sayın Atasay Kamer şu anda Ziraat Fakültesi yapmak için hazır ama rektörlük buna razı olmuyor, bilginize sunuyorum. Ben, bölgemize bir Ziraat Fakültesi açılmasını zaruri görüyorum. Atasay Bey’in hizmet anlayışına sahip çıkmanızı tavsiye ederek hepinize başarılar dilerim.
Kadir KAMEROĞLU