Değerli okurlarım gecen haftaki alışkanlığımızdan bu hafta gerilere gidelim. 1940 ve 1950 senelerinden bahsedeceğim bu haftalarda gerek dünyadaki, gerek ülkemizdeki sinir bozucu olumsuzlukları izlemek ve duyup dinlemek her yiğidin harcı olmadığını belirtmek isterim.
Mevlam vatanımızı ve yurdumuzu her türlü şerden muhafaza eylesin. O seneler elektrik ve gaz yağı yokluğundan gün battı herkes evlerine çekilir, karanlığa gömülürdü. İkinci dünya savaşı alabildiğince büyümüş halk tedirgin her türlü ihtiyaçları çok, yokluk içinde kıvranıyor, çocuklarda kızamık, sıtma, verem alabildiğine çoğalmış yaş ortalaması 43’tü. Cumhuriyetin ilk yılları demokrasi zili yeni yeni ses veriyor herkeste büyük bir umut, ileriye gitme aşamasındaydık.
Çivril’de fevkalade bir bina vardı ‘Halk Evleri’ diye nitelendirilen bu muhteşem bina Çivril için elzemin ötesinde büyük bir ihtiyaca cevap veriyor içinde sosyal yönden ne ararsan bulunuyordu. Alt katta okuma salonları, üstte dernek odaları azda olsa günlük gazeteler, şiire dönük kitaplar bulunur biz gençler ve büyüklerimiz yararlanırdık. Ara sıra buralarda şiirsel atışmalar olur bizlerde bu bilimsel tartışmalara kulak misafiri olur, geleceğe dönük fikirlerden istifade ederdik.
Küçüklükten beri bu tür atışmalara ilgi duymuşumdur. Necip Fazıl, Orhan Seyfi Orhon ve genç yaşta vefat eden 35 yaş şiirinin yazarı  Cahit Sıtkı (35) hep ilgi alanım olmuş o günlerin gündeminde olan bu şiiri ezbere bilirdim. O günlerin zor şartlarından ben ve benim gibiler okuma şansı bulamamış tarım veya sermayesiz esnaf olan yöne kaydırmış yani fakirliğe davetiye çıkarmışız. Rahmetli babam beni terzi çıraklığına verip 4 sene çıraklık, kalfalık havayla cıva “dam üstünde saksağan vur beline kazmayı” hep arayış içindeydim. Çivril’de esnaflığa şapkacılıkla başladım.15 sene gece demeden gündüz demeden çalıştım. Elde var sıfır. Neyse o gün geldi kader karşıma Atasay Kamer’i çıkardı. Allah’ta yardımcım oldu çayı geçtik ama su köprüyü almıştı. İnşallah bir adam olursam hep fakirin garibanın yanında olacağım demişimdir ve öyle de oldu çok şükür. Şu gerçeği de unutmayalım para sahibi olursun, zengin olursun ama adam olmak zordur. Bende bu zoru tercih ettim. Gerisini anlatmayacağım hepinizce malum netice itibarı ile 1985 senesinde başladığım bu paylaşıma ömrümün sonuna kadar, gücümün yettiği kadar devam edeceğim.
Bu yaşıma rağmen hep haksızlığa karşı durmuşumdur. Elinize aldığınız bu gazetede 10 seneye yakın bir dönemdir yazıyorum. Gazete sahibi bana bir köşe ayırdı. Kadir Amca sana Çivril’in ihtiyacı var duygularını anlat dedi. Hani “deliye bal getir demişler, çarşıda ne kadar katran varsa toplamış” bende bu zaman içinde önerilerimi hep sevdalısı olduğum Çivril’in ana sorunlarını bireyselleştirmeden yazmaya çalıştım ve gündeme getirdim. Başta eğitim olmak üzere sağlık sorunlarını, hastane ve uzman doktor sıkıntılarını dile getiriyorum, eleştiriyorum, yapılmayanları tenkit ediyor ve öneriyorum. Bizler davamıza sahip çıkmadığımızdan geri kalmışızdır. Benim bu geç gelen yazarlığımda kendim için bir şey istiyorsam namerdim. Hep doğup büyüdüğüm Çivril içindir. Hani bunlar yapıldı da biz mi inkâr ettik. El insaf seçimler yaklaşıyor sen seyreyle palavraları “umut fakirin ekmeği ye Mehmet ye” bana darılmaya, küsmenize, taciz etmenize hiç hakkınız yok. Aferin delisi değilim sırtımı sıvazlamanıza hiç gerek yok. Değerli okurlarım yukarıda mevzu ettiğim şair Cahit Sıtkı Tarancı’nın şiirlerinde “memleket isterim” duygusu benim ve Çivril’in büyük arzusudur. Sizlerle paylaşıyorum. Büyük şairi rahmetle anarım, toprağı bol olsun derim. 
Memleket isterim
Gök mavi, dal yeşil, tarla sarı olsun;
Kuşların çiçeklerin diyarı olsun.

Memleket isterim
Ne başta dert, ne gönülde hasret olsun;
Kardeş kavgasına bir nihayet olsun.

Memleket isterim
Ne zengin fakir, ne sen ben farkı olsun;
Kış günü herkesin evi barkı olsun.

Memleket isterim
Yaşamak, sevmek gibi gönülden olsun;
Olursa bir şikâyet ölümden olsun.
Cahit Sıtkı TARANCI
Bu şiire ek yapıyorum
Çivril’in ana sorunlarını dile getiriyor diye kimsenin bana küsmediği gönül koymadığı bir Çivril olsun!