Değerli okurlarım zamanın şartlarından dolayı ben ve benim gibilerin Çivril’de ilkokuldan başka okuma imkânı yoktu. (Oksford vardı da biz mi okumadık?) şimdi ise Oksford’tan daha önemli evimizin içine kadar giren internet siteleri meraklılıklarına istediği bilgiler şak diye önlerine serilip kültür hazinesinin anahtarına sahip olunuyor. Çeşitli sitelerden aldığım haber ve yorumlar Çivril’i bana anlatıyor daha da önemlisi tüm dünya alemi senin emrinde. Birde ilimiz Denizli’de iki tane televizyon kanalı Çivril’de kim doğdu, kim öldü. Kimliğiyle birlikte izleyenlere haber veriyor. Artık gizli saklı bir şey yok. Geçen gün internet sitesinde bizim Çivril’de yayın yapan mahalli gazetelerden beni alakadar eden bir habere gözüme takıldı. Esnaf Kefalet Kooperatifinin yıllık genel kurulu bu ayın 17 sinde toplanıyormuş. Bu kuruluşta 15 sene yöneticilik yapmıştım. Kâh başkan, kâh murahhas üye azası olarak. Çivril’den ayrılışıma kadarda bu kuruluştaydım. Esnafa dönük hizmet ve faaliyeti azda olsa kredi vermesi ile Çivril için mütevazı bir kamu kuruluşuydu. Bu kooperatifi kuranlarda hepsi Allah’ın rahmetine erişmiş aramızdan ayrılmış Ali Kameroğlu, Mehmet Kaplan, Süleyman Altınkaya, Mustafa Karaşin, Osman Ulusoy idiler. Kooperatifin esnafa açtığı kredi 500 lirayla bin lira arasındaydı. % 20 depozito, bizden faiz keser kalanı da esnaf alırdı. Esas patron Halk Bankası idi. Parayı almak için esnaf külüstür otobüslerle 4 saat git, 4 saat gel Denizli’deki Halk Bankasından para alınırdı. Bankanın parasının batması yoktu çünkü esnaf zaten kolektif olarak bir birine kefildi, takipte alacağı yoktu. Şu da bir gerçek Halk Bankası esnaf ve sanatkara dönük bir kuruluş olduğundan ulusumuza büyük hizmetler verdiği de bir gerçektir. Şimdiki kredi ve çeşitli bankacılık hizmetleri milyon liralar. Kredi kullanmada esnafa büyük hizmetler veriyor olması takdire şayandır. İşte bundan dolayı halk hem kooperatifi ve bankayı takdir ediyor. Çivril’den ayrıldığımda bankaya gidipte depozitomu dahi geri almadım. Bana gurbete gittiğimi hissetirmemek içindi. Sonunda bu para galiba kooperatife kalmış helal olsun. Gelelim benim kooperatif üyeliğine askerden yeni gelmiştim kıt imkanlardan dolayı şapkacılık işine dönmüştüm varlıklı bir aile değildik. Kıt kanaat denk geliyordu. Sermaye lazımdı bu kuruluşa müracaat ettim. Bin lira kredi verdiler tüm evrakları tamamladım ertesi gün Denizli’ye gittim banka evraklarında eksiklik var ödeme yapamadılar. İlgililere sordum benim burada kalmam kıt bütçemi aşar dedimse de ben gibi 4 kişide de aynı dert. O gün han gibi bir yerde dördümüzde bir odada kaldık. Aldık krediyi ama ele geçen parayı bozdur bozdur harca. Aradan 6 ay geçti. Paranın ödeme günü geldi yönetime dilekçe verdim bin beş yüz yapın diye. Finansman yok diyerek geri çevirdiler başka çarem yoktu bin lirayı peşin faizini keserek tekrar aldım. 1960’daki 27 Mayıs ihtilalı olmuş, ülke ticari ve iktisadi kısır bir döneme girmiş, Çivril’de nasibini alarak durgun olan piyasalar daha da durmuş yer demir, gök bakır deyimiyle küçük esnaf daha da sıkışmış kooperatifte ne eski kurucu, ne yeniler yönetim kurulundan ayrılmış yeni gelen yönetim esnafın yanında değildi. Buram buram  ayrımcılık kokan bir yönetim ele geçirmiş bu keşmekeşliği toparlamak için harekete geçerek ilk genel kurul toplantısında kahir bir ekseriyetle bunları devirdik. Hepimiz esnaf kökenli çalışkan üretken garibanlardık. Kimdi bunlar gençtim, sürükleyendim, ihtilallardan korkmuyordum. Çivril’de ilk kurulan Adalet Partisinin teşkilat başkanıydım bu cesaretle kooperatifin yönetim kurulunun ilk sırasını alarak seçimi kazandık. Kadir Kameroğlu, Mustafa Eren, M. Emin Ekseli, Mehmet Kamer, Cengiz Altınkaya idi.
Ben sağım diğerlerine Allah rahmet eylesin. Uyumlu bir çalışmaya girerek bugünkü oturduğumuz binayı aldık. Biraz eskiydi ama sonradan yıkıldı yenisi yapıldı. Yönetim fedakardı bugünkü gibi bol bol paralar almıyor haftada bir toplantıda 5 lira huzur hakkı alıyor başkan hiç ücret almıyordu. Ankara’ya gidip geliyorduk otel dahil 50 lira alıyorduk. Esnafı Denizli’ye gitmekten kurtarmak için Çivril’e Halk Bankasının açılmasını sağlayarak bir soluk aldırdık. Şimdilere bakıyorum Çivril’deki sosyal dernekler levha dernekleri gibi. Çalışma yok, heyecan yok. Herkes keyfin peşinde. Arkadaş beceremiyorsan çekil, bir bilen gelsin. Bakın şu Çivril’in haline. Saygılarımla