Değerli okurlarım
Yeni yıl coşkusu ve heyecanı sonunda geldi çattı. Sevinciyle üzüntüsüyle koskocaman bir yılı daha geride bırakıyoruz. Aslında her yılbaşları ömrümüzden bir parça alıp bir yaş daha kaybediyoruz bunu da anlayamamak neyin nesidir diyemiyoruz. Hiç arkamıza bakmadan yeni dünyalıların peşine düşmüş onların örf ve adetlerine uymak ve benzemede birbirimizle anlamsız yarışın içinde oluyoruz. Keşke bu benzerliğimizi diğer konularda da benzemeye çalışsak ileri düzeyde modern ve hızlı kalkınmanın bireyleri olarak kendimize çeki düzen vererek eşi bulunmayan bu coğrafyada örnek sanayisiyle, ticaretiyle, ziraat seferberliğimizle, örnek demokrasimizle, hak hukukumuzla, paylaşımcı olabilirsek ne mutlu. Ne demiş sevgili peygamberimiz “komşusu aç olup da tok yatan bizden değildir” demişlerdir. Haftalar öncesi yılbaşı hazırlığına girenleri bir düşünüyorum da internetten yemek siparişi verenlerden tutunda örf ve adetlerimizi hasıraltı edip dış ülkelere bir akşamlığına yılbaşı kutlamalarına gidenler vah zavallı vah diyesim geliyor. 
Bu konuyu şimdilik kapatalım bundan 150 sene önce Ziya Paşa’nın bir deyişiyle cevaplayalım “Diyar-ı küfrü gezdim, beldeler keş haneler gördüm. Dolaştım mülkü İslam-ı bütün viraneler gördüm” diyordu. Aslında bu gerçekler bizim kaderimiz değildir ama birileri bizi eteğimizden tutup çekenlerin olduğunu unutmamak gerekir. Kaderimizi yanlış ve doğru yorumlayamayanlar biraz düşünürlerse işte o zaman İslamı kendimizde tecelli ettiğini anlar ve hidayete erişiriz.
Değerli okurlarım yaşım gereği ve anlayabildiğim kadarıyla sizlere eski yılbaşlarından anılarımı aktarayım. Daha doğrusu o dönemlerde yılbaşları şimdikilerde ki gibi şaşalı olmaz, halkında bu hareketlilikten pek haberi de olmazdı. O günlerin şartları şimdikilerin hayalinde bile olmayan sıkıntı ve zorluklar diz boyuydu. Çivril’de elektrik yok geceleri lambaya koyacak gaz benzin yok, ilaç alacak ne para var, ne de eczane hatta doktor yok. İkinci dünya savaşı her cephede devam ediyor aç kurtlar gibi her tarafa saldıran dev dünya devletleri elinden gelse yeni Türk Cumhuriyetini savaşa sokacaklar ama savaşa girmeme eğiliminde olan devletimiz bu cehennemden geri duruyor ama yoklar ülkesi haline gelmekten kurtulamadık. İşte bunlardan dolayı yılbaşı nedir ne değildir bilen de pek yoktu. Genç nesil vatan sınırlarını beklediğinden askere gitmiş, tarlayı süren olmadığından ekmek yok, her türlü ziraat mahsulü olmadığından yurtta kıtlık vardı. Teknoloji hiç yok, Osmanlı’nın savaş alanından kurtulup eğitim ve sanayiye önem vermemesinden dolayı cahiliye dönemi yaşamamıza sebep oluyordu. Okumuş oranı % 10’u geçmiyor bilir bilmez fetvacılar da cabası oluyordu. Okul yok, fabrika yok, yarınları iyi görenler yok, kaderimizi yanlış yorumlayanlar çoğunlukta olduğundan ölülerimizi kefenleyecek bez dahi yoktu. Tek okullu Çivril’de üç bin iki yüz nüfusuyla akşam gün batımında hayat duruyor gecenin karanlığına bürünüyordu. Radyo yok bir iki zenginin evinde veya bir kahvede bulunan akülü radyodan halkın dinleyebildiği ajans haberleri dışında iletişim aleti yoktu kahvelerin içine sigara dumanından giremezsin çocuk ölümleri ebe olmadığından çoğalmış yerli cahil ebelere kalınıyordu. Tek okullu Çivril ikili eğitim vardı. Beş öğretmen mükemmelin üstünde gayretle çalışıyorlardı bu okulda genç Cumhuriyetimizi kollamak, yaşatma şartlarını iyi öğreniyor beynimize sabitleştiriyorduk. Okula nalın ile gelen talebeler olduğunu hatırlıyorum. Bu durumda olan bizler şimdileri gördükçe gıpta ile bakmamız çocuklarımızın okuyacağı okulları gördükçe huzur buluyor bizlere güven veriyor ama her yeni icat iyiliklerin yanında kötülüklerde getiriyor bu duruma ana ve babaların aman ha çocuklarımıza çok dikkat edelim diyoruz. Sizlere bu anlattığım sene itibariyle 1940’ların başı 1950’lerin senelerin içindeydiler.
İsterseniz 1943 senesinin kendi evimizdeki bir yılbaşını anlatayım. Mali güç olarak kasaptan et alma durumu yoktu evimiz kerpiçten tek kat üstü toprak güzün üzerine geren atmazsak kışın muhakkak üstümüze akardı iki odalı evimizde ocakta yanan ateşle ısınır yemek yapar aynı oda her ihtiyacımıza yeterdi. Biz böyleydik de komşular başkamı idiler? Apartmanlarımı vardı? Yok, kara halli bir haldeydik ışık 5 nolu lamba duvara çaktığımız çiviye asardık. Avlu önü dediğimiz yerde kümeslerimiz olurdu işte orada yetiştirdiğimiz tavuklardan birini keser onun yağıyla da yazın hazırladığımız müftü tespihi gibi tanesi olan bulgurdan yapılan pilav yine kendimizin alt kattaki gümnü de kırmızı sulu acı biberli turşudan sininin üstüne konan yemeği kaşıkta yok ama sunamla yendiğinden sen seyreyle dünyayı. Çay kahve her evde bulunmazdı bizde de yoktu. Yemekten sonra içilen belediye çeşmesinden gelen su işin cabası gazdan karınlarımız şişer arkasından yenen çerez iğde veya varsa bağın kuru üzüm ocakta kavrulan darı kavurgası al sana mükemmel bir yıl başı gecesi. Dört çocuk iki ana ve baba okunan yatsı namazı ezanı yatma zamanının geldiğini hatırlatır ve karanlığa gömülürdük. Sabah namazında uyanılır pişen mis kokulu evde yapılan tarhana çorbasını aynı tabaktan yenilir büyükler kendi işine küçükler ocak başına bizlerde okula giderdik. İşte sana bir senenin ilk günü bir ocak elde hazır para evde çeşitli ev eşyası olmadığından erken ölüm vardı ama dert stres pek yoktu. “malda cefa tamburda sefa” benim ve bizim gibilerin hiçbir zaman ikinci elbisesi ikinci pabucu dop dolu bir çantası hiç olmadı. Allaha çok şükür bizler ve çalışmayı sevenler neleri var hamdolsun. Bu vesileyle cümle alemin yeni yılını candan kutlar, ulusumuza, vatanımıza, Cumhuriyetimizle ilelebet huzur ve güvenli olmasını niyaz eyleriz.
Kadir Kameroğlu