Değerli okurlarım;
Bugün düşüncelerimi sizlerle farklı bir açıdan, sarih bir şekilde paylaşmak istiyorum. Çivril’de yayınlanan üç mahalli gazete ve bir köşe yazarı olarak ben tutturmuşuz bir yerel seçim gidiyoruz. Seçimlere daha iki ay var ama bizler yazı sermayemizi hiç zorlamadan sadece bu konu hakkında yazıyoruz. Sanki her vatandaşımızın tek derdi buymuş gibi, güncel ve kolay olduğu için sadece tek konu üzerine yoğunlaşıyoruz. Seçmenlerimize de biraz zaman tanıyalım. Yok mu Çivril’in başka sorunu? Tabii ki var. İşte sizlere Çivril’i çok yakından ilgilendiren önemli bir gerçek, yazımın da başlığında belirttiğim gibi ‘ yaşlandığınızda fakir mi olmak istersiniz zengin mi?   
Bu nasıl soru Kadir amca tabii ki zengin olmak isteriz dediğinizi duyar gibiyim. Herkes zengin olamasa bile kimseye muhtaç olmadan bir emeklilik geçirmek ister. Bu durum bireyler için de toplum için de böyledir, hatta Avrupa insanı için de böyledir. Apaçık görünen bir gerçek olasına rağmen Çivril halkı için bu konu pek öyle değildir. Çivril’de çoğu insan, aynı Ruslar gibi sadece günü kurtarmaya bakıyor. Memleketimizde sanat ve sanatçı için büyük emeklerle kurulan, devlete milyarlara mal olan bir okul var;’ Endüstri Meslek Lisesi’. Bu okul kurulurken benim de büyük emeğim geçmiştir. Burada mobilya bölümü başta olmak üzere elektrik, metal ve tesisat bölümleri var. Ehil öğretmenlerin nezaretinde eğitim veriyorlar. Ne kadar güzel değil mi?  Çok güzel bir imkan olmasına rağmen, bu okulun mevcudiyetini ve amacını velilere ve halka tam olarak anlatabilmiş değiliz. Aslında bu okul Çivril’e hem farz hem sünnet niteliğinde, bölgemiz ve ulusumuz için bulunmaz bir fırsat. Kimseyi suçlamadan bu okulumuzu iyi değerlendirelim ve de sahip çıkalım. Buradan yetişen çocuklar icra ettikleri sanat kolunda staj görmek için gittikleri dükkanlarda bildiklerini dahi unutuyorlar. Bu meslek erbaplarının çoğu ile görüşmelerim oldu içlerinde iyi niyetli olanları da var, fakat adam sende mantığında olan esnaf maalesef daha çok. Bu saydığım meslek kollarında çalışanlar için iş çok, fakat bu Çivril’li sanatkârlar biraz nazlı oldukları için Çivril dışından bile iş yapmak için gelen pek çok usta var. Dileğim bu endüstri meslek lisesi öğrencilerine bu işlerin ehilleri tarafından ve öğretmenleri tarafından sahip olduğu zanaatın incelikleri tam anlamıyla öğretilmesidir. Her alanda işine hâkim, ahlaklı, dikkatli ve iradeli nesiller yetiştirmemiz gerekir. Kahvehanelerde, parklarda iş yok diye gezen gençler; işte size fırsat, bu fırsat gelecekte size zenginliği ve refahı getirecektir. Aslında bugünkü dünya konjonktüründe sanatkârlık ve imalat en çok ihtiyaç duyulan ekonomik kavramlardır. Bunu inkâr etmek mümkün değildir. Çivril insanı imalata ve zanaata dönük sanayii tesislerine önem vermediği için, okuyan her çocuğuna devlette veya belediyede memurluk hedefi göstermektedir. İşte bundan dolayı gençlerimizin en verimli çağları kahvehanelerde ve parklarda heba oluyor. Seçime giren her aday, belediye memurluğu için kim bilir kaç kişiye söz veriyorlar. Eğer bu çocuklarımız sanatkâr olarak yetişselerdi, hem ülkemiz hem de Çivril’imiz kazançlı çıkardı. Bizim çatık kaşlı memura ihtiyacımız yok, fakat sanata ve sanatkara şiddetle ihtiyacımız var. Kalifiye usta Çivril’de pek yok. Şimdi herhalde yazıma neden bu başlığı attığımı anlamışsınızdır. Zengin olmak istiyorsan sanatkar ol, fakir olmak istiyorsan ziraatçi ol rençper ol. Ne demiş Atatürk “Hepiniz millet vekili olabilirsiniz, Bakan olabilirsiniz; hatta Cumhurbaşkanı olabilirsiniz, fakat sanatkar olamazsınız.’’  Bu eleştirilerimi sakın kulak ardı etmeyin.  Tam teşekküllü altın değerinde bir sanat okulumuz var, idarecilerinin ve öğretmenlerinin bu okulun sesini duyurmak için, kalifiye, ahlaklı sanatkarlar yetiştirmek için çalışacaklarını umuyorum. Öğrencilerin staja gittiği dükkanlar sık sık ilgili öğretmenler tarafından kontrol edilmeli ve yapılan işler tenkit edilmesi gerekiyorsa tenkit edilmelidir. Duvarı kazıp koruma borusu döşemeden kablo döşeyip sıvayla kapatılan işler eleştirilmelidir. Özellikle ahlaka da vurgu yapıyorum çünkü, Çivril’de ustaların en önemli eksikliği her işe hemen geliyorum deyip, haftalar sonra gelmesidir. Her ustanın bir ajandasının olması ve tam olarak gelebileceği saati vermesi en doğrusudur. Her zaman anlatılan bir hikaye var; Fatih Sultan Mehmet döneminde bir bakkal ben siftah yaptım, yandaki bakkal arkadaş daha siftah yapamadı deyip müşterisini oraya yönlendirmiş. Böyle esnaflarımızın sayısının artmasını diliyorum.
Sevgilerimle
Kadir KAMEROĞLU