TARİHTEN BİR YAPRAK
Değerli okurlarım;
            30 Mart 2014’de yapılacak olan yerel seçimlere az bir zaman kala, yeni neslin bilmediği ve pek çoğumuzun unuttuğu 1946’daki yerel seçimlerin nasıl yapıldığını sizlere anlatma gereği duydum. Çivril tarihine geçecek olan bu halk iradesinin idarede nasıl tecelli ettiğini size anlatayım. Gerçi benim gibi ileri yaştakiler bilir ama nede olsa azınlıktayız ve daha da azınlıkta kalacağız ve bu bilgilere ihtiyaç duyulacak. Ne demişler baki kalan bu dünyada boş bir sedadır. Doğduğum ve büyüdüğüm ev bugünkü Kızılay binasının biraz önündeydi. Çarşı ve dükkanlara çok yakındı. Eskiden Büyük Camii diye adlandırdığımız şimdiki çarşı camiinin etrafında sebze pazarı kurulurdu. Pazar sabah saat onda kurulur akşam üzeri dörtte dağılırdı. İlçe merkezinin nüfusu 1940’larda üç binin biraz üzerindeydi. Evimiz çarşı ve pazara yakın olduğundan ilçede çıkan olayları ve haberleri kısa zamanda duyardık. Hatta 2. Dünya savaşı da bu tarihlere rastlar. Katotlu ve anotlu radyolar ilçede üç veya beş taneydi ve bunlarda belirli kahvelerdeydi. Ajans diye adlandırılan haberleri pek az insan dinleme şansına sahipti. Osmanlının en şaşalı dönemlerinde dahi okuma oranı %5 ti. Buna başka bilmediklerimizi de ilave edersek ne kadar geri kaldığımız anlayabiliriz.  O zamanlar ilçemizde pek doktor bulunmazdı, ne sağlık ocağı vardı ne de buna benzer yerler. Eczane 1946’dan sonra açıldı. Kamyon , taksi de bulunmazdı. Havadan geçen uçakları sokaklara çıkar ve gözden kaybolana kadar izlerdik. Bir tek 30 ağustos ilkokulu vardı, sonrasında ortaokul 1948’de Rahmetli ilkokul öğretmeni Ruşen ÖNAL sayesinde kurulmuştu. . Allah rahmet eylesin o da Çivril’li değildi. Hemen ilave edeyim, bu olay eğitimde neden geri kaldığımızı gösteren güzel bir örnektir. Çivril’in mümbit toprakları bizi aç mı koydu, yoksa doyurdu mu, bu konu tartışılır. Üç tane mahallemiz vardı; Aşağı Mahalle, Yukarı Mahalle bir de İnönü Mahallesi olarak Kızılcasöğüt vardı. 1950’den sonra Çivril’den ayrılarak köy oldular, bu da iyi mi oldu kötü mü ben söylemeyeyim. Meselenin basit bir çayır meselesi olduğunu biliyorum. 1943’e kadar elektrik hiç yoktu, akşam hava karardığı zaman hayat biterdi. Halk evine gelen bir veya iki özel gazeteden başka gazete de yoktu. Yeri gelmişken şu gerçeğe de değinelim; o güzelim halk evlerinin ve Köy enstitülerinin kapatılması bu ulus için çok acıdır, keşke bu cehalet simsarları bu iki ilim yuvasını kapatmasalardı. Aynı muameleyi yıllar sonra milyarlar dökerek yaptırdığım Kadir Kameroğlu Sağlık Meslek Lisesi de görmedi mi? Bu zihniyette olan bakar körler bu okulları da kapatmadı mı ? Huzuru Mahşerde bunların yakasına yapışıp, bunlara hesap soracağım, bundan dolayı hakkımı helal etmiyorum. Bu mesele derin meseledir bilenler anlar, gün ola hak getire, gün ola devran döne.
Değerli okurlarım bolluk yaşam ganimetinden öte bir nimettir. Nerden nereye geldik. O günlere bakınca bugünümüze binlerce şükür ediyorum.. O gün ki belediye başkanımız Rahmetli Mustafa ÇORBACI idi, halim, selim, efendi bir adamdı. İmkanlar sınırlıydı, altı kahve olan kerpiçten yapılmış bir belediye binası vardı. Yol vardı ama tabii ona yol denirse, kaldırım diye bir şey bilinmezdi zaten. Temizlik arabası tek atlı tatar araba idi, itfaiye emme basma tulumba ama itfaiyeci yoktu. Yangın çıkınca belediye müdahale eder ama anca arsayı kurtarabilirdi. Bir de bu kadronun seçimini anlatayım, günler önce belediye seçimi var diye belediye tellalı duyuru yapar, sandık görevlileri resmi zevat tarafından ilan edilir. Sandıklar konur, açık oy gizli tasnif yöntemiyle seçim yapılır. Seçmen bu tasnifi göremez, ama bu seçilenleri kim bilir? O yerin ağası. Zaten seçilenler seçimden önce belli olurmuş o dönemde. Belediye meclisi toplanır, kendi aralarından bir başkan seçilir. Kimdir bu başkan? o yerin ağası veya onun onay verdiği bir kişi. O zamanlarda geçer akçe bu. İtiraz eden birileri yok ki gerçek tebeyyün etsin. Sevgilerimle                                                   Kadir KAMEROĞLU