Bizim yerel siyasetçilerimiz şahsi faaliyet ve çıkarları ile uğraşmaktan Çivril’in problemlerine sıra gelmiyor. İstenirse bunları alt alta yazabilirim. Dün olduğu gibi bugün de en büyük ihtiyacımız yerinde bu işleri takip edecek bireysel becerisi ve makamı yüksek kişilerdir. Senelerdir sürüncemede kalan ve acil ihtiyacımız olan Devlet Hastanesi 150 yataklı olarak inşa edilebiliyor mu?  Buna benzer diğer hayati sıkıntılarımızdan kurtulabiliyor muyuz? En basiti il özel idaresince başka bir ilçeye zenginler kayabilsin diye yapılan bir kayak merkezine bir buçuk trilyon para ayrılırken, Çivril’e ne kadar para ayrıldı? İl genel meclisindeki aslanlar gibi 4 tane temsilcimiz bu soruyu nasıl cevaplarlar acaba? Bana kalırsa cevap veremezler. İşi bitmemiş olan yalnız hastane değil, ne kanalizasyonumuz tamamlandı, ne de dibimizden geçen doğal gazdan faydalanabildik. Eğer bu doğal gaz Acıpayam, Tavas veya Buldan’ın dibinden geçseydi; bu ilçeler bu fırsatı kaçırmazlardı. Bu fırsatı da değerlendiremediğimizi ANAP zamanında Çivril garajının açılışına gelen (ismini hatırlayamadım) Sayın bakanın ağzından duydum. Farkında değiliz ama dün de bugün de birçok fırsatı kaçırdık kaçırmaya devam ediyoruz. Kendimize yanmıyorum da çocuklarımıza yazık ediyoruz. Gelin kıymayalım şu yeşil Çivril’e bu günkü Türkiye geleneklerine uymadığımız müddetçe daha birçok fırsatı heba ederiz. Buna itiraz eden yoktur sanırım. Bu konuları hepimiz çok iyi biliriz aslında, kahve köşelerinde bir araya geldiğimiz sohbetlerde hepimiz birer avukat olur, ahkam keser, her konunun uzmanı gibi çare ararız ama kapıdan çıktıktan sonra ne şıra kalır ne de ayran. Kimse kusura bakmasın; bunları yazmakta Çivril’e hizmetin bir başka şeklidir. Çivril’de doğup büyüyen, devletin üst kademelerinde yer alan insanlar; ekmeğini yediğiniz, suyunu içtiğiniz bu toprakların ve insanlarının sizden alacağı var; Çivril sizden hizmet bekliyor, lütfen ödeyin borcunuzu. Bir de Çivril’imizin köylerinden gelen, hali vakti yerinde olan, değerli iş adamları biraz pamuk elleriniz cebinize insin de insanlığa hizmetin mürüvvetini görün, gönül huzuruna kavuşun. Kadir amcanızın bu tavsiyesini iyi değerlendirin, yanlış diyorsam yine siz bilirsiniz. Bakın şu anki dünya gereksinimi, çocuklarımızın eğitimde geçen zamanlarını iyi değerlendirip tarihimizi çok iyi öğrenmesidir. Tarihi bilgileri en iyi öğrenebileceği yerler müzeler-dir. Çivril’de bir müze dahi olmadığı için ( var ama içi boş) Beycesultan höyüğünden, Işıklı’dan birçok tarihi eser çıkmasına rağmen bu eserler ya kaçakçılar tarafından kaçırılıyor ya da Denizli’ye götürülüyor. Çivril’in tarihinden ve eski kültüründen üzerinde yaşayan bizler bihaber yaşıyoruz. Bundan seneler önce gittiğim İngiltere’deki Bürüsüs müzesinde Beycesultan’dan kaçırılan tarihi eserleri ücret ödeyerek, ibretle seyrettim ve üzüldüm. Netice itibariyle Çivril’in zenginleri bir araya gelinde, devlet de sahip çıksın; şu müzemizi kültürümüze kazandıralım, şu uyuyan tarihimizi orada canlandıralım. Bu yönde Çivril’in okumuşlarına da çok iş düşüyor, Çivril’in geleneklerine törelerine bir canlılık kazandıralım. Benim bilgi sahamda değil ama sayın öğretmenlerimiz, özellikle emekli olanlar; biraz kıpırdayın bu alanda çalışmak zindeliğe davetiyedir. Bakın ben bu Çivril’de öleceğim ve rahmetli anamın yanında olacağım, bu can bu bedende olduğu müddetçe Çivril’in hizmetinde olacağım ve bundan onur duyacağım. Sevgilerimle