Değerli okurlarım.

                Milli şairimiz Mehmet Akif ERSOY’ un bir şiiriyle konumuza başlayalım. “Bayrakları bayrak yapan üstündeki kandır. Toprak, eğer uğrunda ölen varsa vatandır.” Bu günkü dünya konjonktüründe her şeyin üstünde olan tek şey önce vatan ve doğup büyüdüğün toprakların milli değerleri olan bölgesel tarihi kalıntılarını da muhafaza etmektir. Bu değerler bizim geçmişimizi eğer anlatıyorsa bunlara sahip çıkıp geleceğe ışık tutmalıyız. Çivril her ne kadar yeni bir ilçe olmasına rağmen tarihi eser zenginliği ile önem kazanan ender bir bölgedir. Ama ne gezer bu zenginliğimiz teker teker elden gitmekte ve kalanları da muhafaza etmekte maalesef  hem aciz, hem de toplumsal olarak ilgili ve alakadar olma şansına sahip olmadığımızı altını çizerek izah etmeye çalışacağım. Kimse kusura kalmasın hükümetin bahçe kısmında bulunan üçüz diye adlandırdığımız tarihi binalardan bugün elimizde kalan yalnız müze diye restore edilen bina bir türlü “Müzeye” çevrilemedi ve amaç dışı başka hizmetlerde kullanılmaktadır. Yıkılan eski binaların heybetini ve güzelliğini bizim yaştakiler pek alabilmekte ise de iki tanesi tarihi çekiliciliğini bilmeyenlerce heba edilmiştir. Bir tanesi mevcut hükümet binasını geriyor diye yıkıldı, öteki de şimdi askerlik binası yapılacak diye yıkıldı. Diğer yıkılan bina İlçe Jandarma Komutanlığıydı gayet güzel ve tarihi nitelikteydi şimdiki hükümet binası gerekiyor diye oda yıkıldı. Kalan tek bina şimdiki müze olacak diye restore edildi gayet güzelde oldu. Ama bir türlü müze olamadı bu husus bilgi ve kültüre dayalı Çivril’ de  akil adam şanssızlığından ne emeklisi nede öğretmenlerinden gönüllü birileri tarafından bu eksikliğimizi gidererek bir istekli senelerdir ne bulabildik nede ben işi yaparım diyen kahraman çıktı. Aslında bu boşluğu dolduracak pek çok insanımız var. Ama öğretmen lokalindeki  fayans döşemesinden bir kurtulsalar bu iş  olurdu.

                Aslında Çivril tarihi bir şehir işte Işıklı buram buram tarih kokuyor. İki tane tarihi hamamı mevcut restore edilecek. Buna benzer diğerleri işte Beycesultan her sene onlarca tarihi eser çıkarılıyor. Bunlar nereye mi gidiyor? Çivril’in dışına gidiyor. Işıklı Belediye Başkanı avaz avaz bağırıyor ama dinleyen yok, duyan da hiç yok. Şu bizim mezarlığımız da tarihi ama belediye bayramdan bayrama geliyor ama ne akan bir çeşme var, nede burayı bekleyen adamı. Bulana aşk olsun.

                Kimse kusura bakmasın Çivril’in cemiyetçilik ve sosyal yönü biraz zayıf bu konuda insanımız var, emekli memurumuz var ama hiçbir heveslisini bulamıyoruz. Bakın seneler öncesi bir öğretmen Ruşen ÜNAL Hoca vardı O’da rahmetli oldu. O gün bugün bir daha buna benzer kahraman bulunamadı. Aslında kimse ben artık emekli oldum vatan görevi bitti diyemez bilhassa öğretmenlerimize bu yönde büyük hizmetler düşüyor.

                Gelişen ve çağ atlayan Türkiye’miz de daha çok çalışıp, çok üretmemiz gerekir diye düşünüyorum. Herkesin şunu iyi bilemesi gerekir bu ihmal ettiğimiz sosyal ihtiyaçlar hepimizi ilgilendiren konulardır. Bunların hepsini devlet yapsın diyemezsin bizde devletin bireyleriyiz. Devletimize sahip çıkıp hastanemizle, eğitimimizle ve buna benzer konularla yardımcı olmamız ve çalışmamız gerekir. Bilgini saklama, gücünü kullan, iş başa düştüğünde bizim hastanede uzman doktor yok deme, hemşire yok deme. Ortalama 45 yaşında emekli olmuşuz, ben yoruldum, artık bu yaştan sonra diyemezsin. Ne olursan ol, ister doktor, ister avukat, bu ülkeyi, bu Çivril’i ileriye götürmek istiyorsan muhakkak çalışmamız gerekir. Eğer uğraşmazsan bu yerlere layık olmayanlar gelir bunlara da hesap sormaya da hakkın yoktur.

                Armut piş, ağzıma düş devri çoktan geçti. Ekonomik teknik çığ gibi ilerliyor. Biz daha çocuklarımıza bilgisayar öğretme de aciziz. Neden kendimiz dahi bu tekniği bilmiyoruz ve öğrenmiyoruz. Çivril daha yeniliği keşfetmiş değil ama laf üretmede profesörlerden daha profesörüz. Samanlığa saklanan güya okumuş aydınlar, bırak elini, parmağını dahi taşın altına koyamıyorlar. Yakında yapılacak mahalli idareler seçimlerinde bu samanlık kahramanlarının hiçbir hizmete tabi olmadıklarını görürsünüz. “Sen ağa, ben ağa, ineği kim sağa.” Bu yönde vizyon sahibi olan Sayın Münir SAYHAN ve değerli öğretmenlerimizi her zaman takdir ettiğimi ifade eder, Çivril’in hizmetlerine davet ederim. Sevgilerimle. Kadir KAMEROĞLU