Değerli okurlarım.

Gelin bu günde sizlere seneler öncesi Çivril Yüksek Okulu’nun kuruluş aşamasında Aziz Nesin’ lik bir mecazi manadaki olayı tam tamına anlatayım. Sene 1990 yıllarının başlarıydı. O zamanlar daha genç sayılırdım. Dirençli ve hizmeti göğüsleyebilecek güçteydim. Her dönemde Çivril’ e karşı sevecen bir hizmet adamıyımdır. Kendi kullandığım arabamla Çivril’ den İstanbul’a eşimle birlikte sabahleyin erkenden kalkıp Kütahya üzerinden yoluma devam ediyordum. Hemşerim saygı duyduğum Kaya UYAR Bey Kütahya’ da Vali idi. Bir çayını içmek için makamını ziyaret ettim. Kadir bende seni arayacaktım. Geçen gün gelen Resmi Gazete’ de yazıyor Pamukkale Üniversitesine bağlı Çivril Yüksek Okulu yapabiliriz diye kanun aşamasında bir haber var. Bu konuyu senden başkası ne gündeme getirir, nede yapabilir diyerek Resmi Gazete’yi bana verdi. Bu mesele uzun soluk isteyen ve sürekli çalışmakla netice alınacak bir konu. Baya heyecanlanarak hemen işe başladım.  Çayları içtik üzerine birde Vali yemeği yiyip Çivril’e eşimin  olmaz demesine rağmen geri döndüm. Doğruca Kaymakamlığa. Sayın Kaymakamımız Atilla ÖZDEMİR’ di.

Uzun boylu konuşmamızdan sonra ertesi gün doğrudan tek başıma Denizli’ye, oradan sayın valimize. Onun da onayını alarak doğru üniversite rektörlüğüne. İlk uğradığım rektör yardımcısı bu günkü Rektör Sayın Hüseyin BAĞCI idi. Tabi kapısının önünde en az yarım saat bekledim, sıram geldi girdim. Aman Allah’ım ne o çehre hani  derler ya mahkeme duvarı.

Buna rağmen başladım anlatmaya. Resmi Gazete’de kanun bazında Çivril’e bir yüksek okul açılabilir diyor. İşte ben bu okulun açılması için sizlere geldim diyerek elimdeki Resmi Gazete’yi uzattım. Daha eline almadan itirazlara başladı. Yanına gitmeden de bazı kimselerle bu konu hakkında epey malumat edinmiş hatta Acıpayam’a açılan yüksek okul için epeyce bilgi edinmiştim. Daha ilk günden aşağıdan alıyordu. Saygı gösteriyordum. Neticede bir türlü kabul ettiremedim. Çıktım salondan. Rektör Ahmet AKŞİT’in makamını gördüm, daldım içeriye. Rahmetli Babası eski DP’li milletvekilimizdi İstanbul’da ara sıra yanıma gelirdi. 1960 ihtilalinin zulüm ve zararlarından bahseder dertleşirdik. Epey de dostluğu ilerletmiştik. Hemen aklıma geldi sayın rektörüm ben babanızın kader dostuyum. Onun tavsiyesi ve telkinleriyle buraya geldim onun selam ve sevgilerini getirdim dedim. Rektör vekiliniz beni adeta odasından kovdu. Bende size bu konuyu yazan gazete ile dilekçemi getirdim. Havayı yumuşatarak elimdeki evrakı kendine sundum. Bu aralık Hüseyin BAĞCI’da içeriye girdi. Daha itiraz ediyordu Üniversitemizin mali gücü yok, öğretim elamanı yok diye. Bana bakmadan ha bire anlatıyordu. Bende efendim bizim bir tarım okulumuz var, hiç öğrencisi yok 40 tavuk, 50 kaz ve 3 inek ve 70 tane okul personeli var, 18 ayrı ayrı bina mevcut işte burası hiç masrafsız yüksek okul yapmaya elverişli diyerek çeşit çeşit yeşil ışık yakarak ikna etmeye çalışıyordum.

Bir düşünelim dediler onlardan ayrıldım. Çeşitli kulisler, çeşitli yüksek mevkilerle temas kurarak en az iki sene çalışarak bu okulu açtırabildim. Kaç kere Ankara’ya giderek defalarca denizli’ ye giderek bu zoru bu eğitim ışığını yakarak işi yendim ve okul şimdiki duruma geldi. Sayın Atasay KAMER’inde büyük katkılarıyla da yükseldi de yükseldi. Daha da yükselecek. Bu anlattığım konuları şimdiki sayın rektör yakınen bilmektedir. Ara sıra konuşmalarında bu konuya değinir ve benim bu okulun kurulmasındaki ve her aşamasında emeğimin olduğunu takdirle değerlendirip halkında huzurlarında sözle ifade etmişlerdir.  Teşekkür ederim. Sayın Rektör Hüseyin BAĞCI  Bey.

Okulun açılış günlerinde  Sayın Ramazan CEYLAN’la bir anımı anlatayım. Bu konuya Dostlar Meclisi isimli kitabımda da bahsetmişimdir. Yüksek Okul açılmasına karar verilmiş ama yer tespitinde sıkıntıya girmiştik aslında yer mevcuttu ama bir türlü bu yeri alamıyorduk. 18 parça binalarıyla ayrıca büyük bir salon ve müştemilatı olan İlçe Tarım Okulu vardı ama ne talebesi, nede öğretmeni vardı. Var olan 65 tane vasıfsız personel, 50 kaz, 60 tavuk, 3’de inekten başka bir şey vardı. Burayı almak için bir heyet halinde Ankara’ ya gittik. Başta Denizli milletvekilleri ve bazı bürokratlarımız aramızdaydı. Ama işin gerçeğinde önde ben vardım. Hiçbir beklentim olmadığından işin gerçeğini anlatıp neticeye varıyorduk, neticede okulu aldık. Benim Sayın Tarım Bakanı ile natürel konuşmam işi bitirmişti. Bakanlıktan çıkışta baya acıkmıştık. Yakında bulunan bir ızgara salonuna kendimizi attık.

Lokantada birinci sınıftı, kimsenin de fiyatlardan haberi pek yoktu. Herkes bolca ve bereketlice yiyip içtiler ama kimsenin hesap için davrandığı yoktu. Benimle birlikte 2 Vali ve misafirler vardı. Hesap istedim kendi masam için. Baş garson beni saf gördü galiba tüm masaların hesabını getirmiş, bende bir pot kırmayayım diye hepsini ödedim. Bunu gören Ramazan CEYLAN karşıdaki masadan şov yapacak ya “Kadir Efendi sende İstanbul’dan geldin neden hesabı ödüyorsun onu ben ödeyecektim” diyordu. Bende bu şovu yutar mıyım? Hemen garsonu çağırdım. Bak oğlum ne diyor Sayın Ramazan CEYLAN Amcan benim bu hesabı ödemem abes olurmuş diyor. Sen benim ödediğim hesabı getir, hesabın tamamını amcandan al diyerek tatlı bir üslup sergilemiştim ve hesabı aldım cebime koydum. O günlerdeki 40 kişinin hesabını ödemek pek azımsanacak bir miktar değildi. Sayın Ramazan CEYLAN yaptığı şovun pahalıya patladığını görerek dışarıya çıktığımızda kulağıma eğilerek yaktın beni diyerek sızlanıyordu. Senin hesabı geri alacağını hiç düşünmemiştim. Ahlar vahlar içindeydi. Buda uzun bir zaman diliminde unutulmayarak tatlı anı olarak zihinlerde kalacaktır. Bu tatlı olay sayın Ramazan CEYLAN’ dan da öğrenilebilir.

Sevgilerimle. 28/01/2013 Kadir KAMEROĞLU