Değerli okurlarım.

Bundan tam 44 sene önceleriydi. Çivril’ in siyasi ve derneksel sinsi atmosferine öyle bir derinlemesine girmiştim ki. Bu havadan ne çıkabiliyor, nede bırakabiliyordum. Etrafın teşvik ve tavsiyeleriyle öyle bir gaza geldim ki bırakmak istesem de bırakamıyordum. Biçare gibiydim. Ne zamanki bıçak kemiğe dayandı o zaman bırakmak gereğini duydum. Dar imkanlar içinde küçük esnalığımın verdiği kazanç altı nüfusa yetmiyordu. Yakın dostum, arkadaşım rahmetli İbrahim KANDEMİR ile ortaklaşa kurduğumuz, sermayenin tamamı kooperatif kredisi olan,  bütün iyi niyetimize ve çalışmamıza rağmen bir şişe bile gazoz içmeden bıraktığımız gazoz imalatçılığımızı sermayenin müsaitsizliğinden bırakmak zorunda kaldık.

Her ikimizde epey maddi zararla bu bilemediğimiz işi bırakarak bir başkasına devir ettik. Ben yine şapkacılığa o da saraçlığa başladı. Bu kıt mı kıt  zor olsa da kurtuluşu  işimizde bulduk. Aradan pek uzun bir zaman geçmemişti. Uzaktan beni izleyen yakın akrabam Sayın Atasay KAMER Çivril’e gelmişti. Bana iki sene önceki ticari tavsiyelerini tekrarlayarak “bu sefer bu işi sen değil ben bileceğim” dedi ve bir yol çizdi. “Bunda hem ısrarlıyım, hem de kararlıyım” diyordu.

Neyim varsa satarak onun doğrultusunda gittim ve kendimi Karadeniz Ereğlisi’nde buldum. Sayın Osman KAMER’in de teşvik ve tavsiyeleri ile bu yörede Kamer Kuyumculuk ismiyle dükkanı açtım. Sınırlı sermayeme hayatımdan tecrübelerimi de katarak insani ilişkilerimi de iyi değerlendirerek kısa bir dönemde Ereğli’nin en tanınan kuyumcusu olmuştum. Piyasanın da bana verdiği imkanlarla bu işi profesyonel bir duygu içinde devam ettirdim. Müşteriye mal yetiştirme sıkıntısı çekiyor sabah vitrinime koyduğum mal akşama bitmese de azalıyordu. Haftada dört sefer İstanbul’dan mal geliyordu. Benim için bu topraklara bereket yağıyordu. İnsanların tercih ve teveccühünü kazanıyordum. Neden mi bu 44 sene öncelerini sizlere yazıyorum? Ta o zamanlar Cenabı Allah’ıma  söz vermiştim. Allah’ım bana imkan sağla bende bu imkanları doğduğum topraklara hizmet ederek senin rızana kavuşacağım demiştim. Borcumu ve ödünç aldığım değerleri kullandığımı sanıyorum. İnşallah da böyledir. Hep Allah’ıma dualar ediyordum. 

Yukarıdaki yazımda Çivril’ in  dar siyasi yelpazesinde ufakta olsa bir kariyere sahiptim. İsteseydim memur veya buna benzer iş sahibi olabilirdim. Ama hiçbir zaman siyasi yelpazemi kendi bireysel menfaatime çevirmedim. Bunu yaşı büyükler yakınen bilirler. Pek çok da teklif almama rağmen hep geri çevirmişimdir. Benim ideallerim bana yeter diyordum. Sevgili okurlarım. Kuyumculuktan Karadeniz Ereğli bana dar gelmişti. Çocuklarım büyümüştü. İsteseydim burada on tane kuyumcu ve sarrafiye dükkanı açardım. Ama benim gözüm hep İstanbul Kapalı Çarşıydı. Neticede bu  emelime de nail oldum. Tanınmış bir Kameroğlu Kuyumcusuydum. Hatta ortanca oğlum Kuyumcular Odası Başkanlığını 12 senedir tek kuruş almadan yürütmektedir. Dört bin küsur üyenin güven ve itimadını kazanan bir yapıya sahiptir.

Değerli okurlarım. Gelin sizlere Türkiye’nin en güzel yerlerinden biri olan Karadeniz Ereğli’ sinden bahsedeyim. Esnaflığın toptan kuyumculuk ve imalatçılığını İstanbul’da devam ettirme kararından sonra Karadeniz Ereğli’sindeki üç perakendeci dükkanımı kapatmaktansa yakın akrabam olanları bu işe teşvik ederek onları da yanıma alıp kuyuculuğu öğreterek işe devam kararı aldım. İstanbul Kapalı Çarşıdaki toptan kuyumculuğu da ortanca oğlum Alaattin ve Hüsamettin ile devam ettirerek bu sektörde ben var olduğumu fazlasıyla ispat etmişimdir. Allah’ıma şükür etmeyi hiç ihmal etmemişimdir. Bugün oldu olalı perakendeci dükkanlarım açık olup işe devam etmektedir.

Geçen yılbaşından bir hafta önce eşim ile birlikte deniz kenarındaki yalı caddesinde bulunan evimize 20 gün kalmak için Karadeniz Ereğli’sine gitmiştim. Benim ilk gidişimdeki 25000 nüfuslu Karadeniz Ereğli’si olmuş 115000. CHP’li belediye, şehri adeta bir saray haline getirmiş. Bütün olgular ve icraatlar hep insanların rahat edebilmeleri doğrultusunda ircaa edilmiş. Deniz kenarı yeniden dizayn edilerek yürüyüş yolları, bisiklet kulvarları, o kadar sosyal tesis yapılmış ki, saymakla bitmez. Hayvanat bahçeleri, müzeler, antik görüntüler, tanınmış kişilerin heykelleri, Ereğli’de hizmet verenlerin tarihi büstleri, el sanatları, halkın ihtiyacını gidereren sosyal tesisler, şahane. Senede bir yapılan Çilek Festivaline  üst dereceden gelen ses sanatkarları, yerli halk sanatkarları halkın beğenisini takdirini kazanmakta. Şunu da edemeden geçemem bütün vatandaşlar bu şehir benim bu festival benimdir, bu insanlar benim insanım diyerek şehre sahip çıkıyor, yerlerde tek çöp  göremezsiniz. Belediye başkanı benimde ahbabım. Bir siyasi partiye mensup olmasına rağmen sevecen ve herkese aynı pencereden bakan ve sosyal demokratlıkla övünen bir kişiliğe sahip. Ereğli çok eski bir tarihe sahip olduğundan pek çokta tarihi eserleri var. Hepsine de sahip çıkan bir belediye var, bu tarihe gözü gibi hizmet veriyor, imrenmek lazım. Ne yazık ki bizim ilimiz olan ve gözü doymayan Denizli bizim tarihimiz olan hükümetin bahçesindeki tarihi eserleri dahi Denizli’ye götürdü. Beycesultan Höyüğünden çıkan tarihi eserlere inşallah sahip çıkarak müze niteliği taşıyan eski hükümet binasını bir gün gelir müzeye dönüştürürüz inşallah..! 

Denizin maviliğine. Tabiatın yeşilliğine, tarihin koynuna yaslanan güzeller güzeli Karadeniz Ereğli’sinden kucak dolu-su sevgilerimle.  Kadir KAMEROĞLU