Değerli okurlarım.

   Bugün sizlerle Türkiye tarihine geçen 27 Mayıs ihtilalinin ne kadar acı ve elem dolu olduğunu paylaşacağım. Bugünlerdeki ulusal gazetelere ve  televizyonlarımıza baktığımızda mağduriyet çekenlerin anıları karşısında hayretler içinde kalmaktayız. Bir de o günlere baktığımızda, ne kadar mağdur olduğumuzu, Çivril bazında çektiğimiz ızdırapları, o günlerin bir canlı şahidi olarak sizlere aktarıyorum. Bu gerçekleri bir öç almak için değil doğruları bilmeniz için anlatıyorum. Allah bir daha bu ülkeye darbeler ve ihtilaller göstermesin.

27 Mayıs 1960’ da Demokrat Parti Çivril İlçe Başkanıydım. Sosyal bir kişiliğe sahip olmama rağmen içimdeki demokrasi ışığı beni 1946’da “Yeter Söz Milletindir” diyen ve halkın huzuruna çıkan Celal BAYAR, Adnan MENDERES ve arkadaşlarının idaresi ile halka mal olmuş tertemiz fikir adamlarıydı.

Hepsine Allah Rahmet eylesin derim. İhtilalden önce iktidarın bazı icraatlarına bireysel olarak karşıydım. Ama genel kanı olarak halk iradesine saygılı ve seçim sandığının neticesine razıydım. 

Aziz okurlarım. Kısaca sizlere anlatacağıma gelelim. 27 Mayıs ihtilali olduğu o gün Cuma günüydü camilerde Cuma namazı dahil kılınamadı. İhtilalciler sokağa çıkma yasağı koymuşlardı. Kendini bilmezlerin öyle bir  ifade ve hareketleri vardı ki tahammül edilemez. Muhalefet çevreleri ihtilalin yanı başında onu hareketle destekliyor, bazı kendini bilmez densizler almış başını sokaklara fırlamış şımarıkça ve fütursuzca bizleri hedef almış fişleme ve şikayetçi olarak adeta bir ajan gibi bizlere açıkça düşük kuyruklar, hırsızlar diyerek hakaret edip bizleri mağdur ediyorlardı.

İlçe Demokrat Parti Başkanı rahmetli Nuri BALABAN Amcaya büyük iftiralar atarak karakola götürüyorlardı. Bende bu fiili sözlerden ve tacizlerden nasibimi alıyordum. Neyse ki çok tarafsız ve sakin bir Çivril idaresi umumiyesi bizleri koruyorlardı. Adeta kahvelere çıkamıyorduk. Yandan kıyıdan sözlerle taciz ediliyorduk. Bu şımarık kesim azınlıkta idi. Ama ipin ucunu kaçırmışlardı. Bu ihtilalden sonra bizler birbirimize o kadar sarılmıştık ki adeta bir yumruk olup, eski demokratlığımızdan fazla muhafazakar ve milliyetçilik ayranımız kabarmış ve densizlerden korkmuyorduk ve çekinmiyorduk.

Demokrasiye aşık milli iradenin tecellisine inanıyorduk. Türkiye genelinde olduğu gibi istikrar bozulmuş, güven kalmamış bu durum Çivril’de sirayet etmişti. Gün geldi yeni bir ışık doğdu. Demokrat Parti niteliğinde ve devamı olan bir siyasi parti kurulmuştu. Herkes korku içindeydi kimse bu siyasete pek bulaşmak istemiyordu. Öğünmek gibi olmasın ama ben korkmuyordum. Herhangi  bir kariyer etiketim yoktu. Cebimde param da çok kıttı. Ama kaybedecek bir şeyim yoktu. Adalet Partisinin ilk kurucusu, ilk teşkilatlan-dırma heyet başkanı olarak Çivril Teşkilatını 9 arkadaş kurduk. Bunlardan Azmi YAĞLI ve birde ben hayattayız. Diğerleri Allah Rahmet eylesin.

O günlere ait bazı anılarımı anlatayım. Adalet Partisi Türkiye’de ve Çivril’de hızla büyümüş, ayrılık ve hizipçilik olmadığından bizleri destekleyen kişiler çoğalmıştı. Bir gün akşam Emircik’e delege seçimine gitmiştik. Kalabalık kahvede delege seçimi yapıldı. Tabi bu kalabalık bir konuşma bekliyordu. Ben çıktım demokrasiden, milli iradeden, gelecekteki hizmetlerden bahsettim. Yani siyasi bir konuşmaydı. Gecenin geç vakti evimize ciple dönerken, Haydan yolunun başında Jandarma beni arabadan indirdi. Sen Demokrat Partiyi övmüşsün hadi karakola diyerek çıktık savcının karşısına. Benim bu türlü hareketler ilk defa başıma geldiğinden korkmuştum. Sağ olsun savcı bey beni hemen bıraktı ve evime döndüm. Bu olay o günlerin ifadesiyle “Sen korkma adil yargı var” işine devam mesajı veriyordu. Bu olay beni coşturmuştu ondan sonra çıktığım kürsüden haykırdım. (Biz Demokrat Partinin devamı değil ta kendisiyiz…) diyerek içimizdeki sevinci dışa aktarıyorduk. Neydi o günlerin heyecanı ve sevgisi.